Verklaring voor het recht om te stotteren

Het is onaanvaardbaar dat er van mensen die stotteren nog steeds verwacht of zelfs geëist wordt dat ze vloeiender leren spreken, betogen meer dan 70 stotterorganisaties uit verschillende landen in een ‘Declaration of the Right to Stutter’. Het internationale gezelschap vraagt op Wereldstotterdag, zaterdag 22 oktober, aandacht voor hun ervaring dat zij compleet vergeten worden in het beleid voor diversiteit en inclusie.

Wij stotteren. Zo spreken wij nu eenmaal.” Met deze stelling benadrukt het collectief dat het slechts weinigen gegeven is om stotteren te ‘overwinnen’. Mensen die chronisch stotteren volgen vaak jaren therapie zonder er vloeiender van te worden. Zij moeten zich hun leven lang tegenover docenten, werkgevers en willekeurige anderen verantwoorden voor het feit dat ze ‘nog steeds stotteren’. Slechtzienden en slechthorenden hoeven zich niet in die mate te excuseren, waarom slechtsprekenden dan wel? Dat is de onvrede die schuilgaat achter deze unieke verklaring.

Demosthenes is één van de organisaties die deze verklaring getekend heeft. Voor de tekst van de verklaring en de lijst met andere organisaties die de verklaring ondertekend hebben, zie www.stamily.org/declarationrighttostutter

Declaration of the Right to Stutter
We, the undersigned, declare that people who stutter should be accepted as having a stutter. We may, or may not, choose to find support to sound fluent or stutter less. That is our right. It is not reasonable to expect or insist that we sound fluent. We stutter. That is how we talk.

In this time of diversity, adjustments are too often not given to those who stutter, be it at work, education or using everyday services. The expectation is rather that we should strive to ‘overcome’ our stutter and speak differently. As individuals we may wish, and even try, to do so. But as a community we refute the idea that we all stop stuttering.

No organization can claim to value equality or diversity unless stuttering voices are permitted and valued. We call upon every organization and institution to work with people who stutter to make sure that all of us are given the respect every person deserves; and that space is made for us.

It is our right to speak as we do.

Verklaring voor het recht om te stotteren (Nederlandse vertaling)

Wij, ondergetekenden, willen dat mensen die stotteren de vrijheid krijgen om te mogen stotteren. We kunnen er al dan niet voor kiezen hulp te zoeken om vloeiend te klinken of minder te stotteren. Het is aan ons – en aan niemand anders – onze weg hierin te vinden. Het is niet redelijk om van ons te verwachten of zelfs te eisen dat we vloeiend gaan spreken. Wij stotteren. Zo spreken wij nu eenmaal.

Hoewel de roep om diversiteit en inclusie steeds luider klinkt, voelen wij ons daarin niet of nauwelijks meegenomen. Op het werk, in het onderwijs en in de alledaagse dienstverlening is er eigenlijk geen aandacht voor ons, laat staan dat we ondersteuning krijgen. We voelen continu de maatschappelijke druk om ons stotteren te ‘overwinnen’. Als individu kunnen we dat doel inderdaad nastreven, maar als stottergemeenschap verwerpen wij het idee dat wij moeten stoppen met stotteren.

Organisaties die claimen inclusief te zijn en gelijke kansen te bieden, kunnen mensen die stotteren niet aan hun lot overlaten. Onze stem doet er ook toe, we verdienen net als ieder ander ruimte en respect. Het is ons recht om te spreken zoals wij spreken.