Op zaterdag 13 november gaf Stef de Beurs in Utrecht een workshop “Speaking Circles”. Speciaal georganiseerd voor mensen die stotteren. Dat nam voor mij al een flinke hobbel weg om mee te doen. Ik zal tenslotte niet de enige deelnemer zijn die stottert. Gelukkig werd het gevreesde voorstelrondje overgeslagen. Een sticker met jouw naam op de borst geplakt is in mijn ogen een geweldige oplossing.
De hele dag door kregen wij oefeningen met als belangrijk doel: in contact blijven met het publiek. De eerste opdracht was om tegenover iemand te gaan staan en alleen oogcontact te maken. Spreken mocht niet. Daarna deden wij deze oefening zittend, waarbij je een plek in jezelf probeerde te vinden waar niets hoeft. Ik visualiseerde een omgeving waar ik totale vrijheid heb, waar geen remmingen zijn. Het continu oogcontact blijven houden vond ik wel lastig. Het gevoel enorm kwetsbaar te zijn en iemand in jouw ziel te laten kijken.
Vervolgens kwam het echte werk: voor een groep gaan staan.
Stef noemde een naam op en diegene moest dan voor de groep gaan staan. Aangezien je niet wist wanneer je aan de beurt zou komen, verhoogde dat wel de spanning. Wanneer jouw naam genoemd werd kreeg je applaus van de anderen. Als de tijd om was, Stef had een stopwatch, kreeg je weer applaus en kon je terug naar jouw stoel. De hele tijd zwijgend en contact makend met de groep.
Alleen al het voor de groep staan bracht de nodige spanning met zich mee. Mijn hartslag versnelde, mijn ademhaling ging omhoog en mijn handen werden klam. Ik hoefde nog niet eens iets te zeggen. Dat zal wat worden bij de volgende oefening!
Inderdaad, bij de volgende oefening moest er ook gesproken worden. Het ging niet om de inhoud van het verhaal, maar of je in contact kon blijven met het publiek. Het hele ritueel werd weer gevolgd met de volgende toevoeging. Iedereen gaf de spreker waardering.
Deze opdracht was een stuk uitdagender. Ik had moeite in contact te blijven. Wanneer ik nadenk over de dingen die ik wil gaan zeggen of bang ben te gaan stotteren ga ik uit contact en kijk wat in het rond. Ik word wat dromerig en sluit mij op in mijn eigen wereld. Wat mij wel hielp om de spanning af te laten nemen was wat heen en weer lopen en niet statisch te blijven staan.
Aansluitend lagen er kaartjes waarop een onderwerp of foto stond. De bedoeling was dat je daar iets over ging vertellen. Dat maakte het weer extra moeilijk. Het kon iets zijn waar je helemaal niets mee hebt. Gelukkig trok ik een fijne kaart waar ik wel iets over kon zeggen. Je hoefde de tijd niet vol te praten, je mocht ook zwijgen, als je maar in contact bleef.
Als afsluitende oefening gingen we in drietallen zitten. Eén persoon kreeg de tijd om te praten of te zwijgen en de andere twee luisterden. Wat ik bijzonder vond is dat ik alleen praatte en dat de anderen mij niet interrumpeerden, tussendoor vragen stelden of reageerden op mijn verhaal.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik er wel plezier in kreeg om te praten voor de groep. Het gevoel hebben dat iedereen luistert, dat je de ruimte krijgt om te praten, dat niemand je onderbreekt en dat je pas hoeft te stoppen als de tijd om is. Ook op de momenten dat je zwijgt, het blijft jouw tijd. Niemand anders zegt iets. Een prachtige ervaring!
Patricia van Hagen-Simon