Al meer dan 50 jaar demosthenes
1966. In hetzelfde jaar dat Beatrix en Claus elkaar de eeuwige trouw beloofden, begon Demosthenes zich te vormen. Vanuit OASE, het eerste therapie-instituut, kwamen personen die stotteren die het nut inzagen van een eigen vereniging. Een vereniging die in het begin voornamelijk een verlengstuk was van de Doetinchemse Methode en zich bezighield met oefengroepen, werkweekenden, ouderdagen en typisch verenigingswerk zoals de periodiek, statuten en het huishoudelijk reglement. In de eerste periodiek uit december ’66 staat waarom Demosthenes is opgericht:
“…De vereniging is opgericht enerzijds om de leemte in de behandeling op te vullen die kan ontstaan tussen en na de verschillende werkperioden, anderzijds om de ontwikkeling van goede stottertherapieën en ieder wetenschappelijk onderzoek hieromtrent te stimuleren…” .
Snel groeiende vereniging
In juni ’69 telde Demosthenes al 170 leden. Een jaar later waren het al 257. In het begin had de vereniging een sterke band met Ton en Theo Schoenaker. Deze band is langzaam losgelaten omdat Artikel 2 van statuten stelt: “…De vereniging stelt zich ten doel stotteraars, die hun spraakmoeilijkheden willen oplossen, te verenigen en hen te steunen in alle activiteiten die hiermee verband houden…”
In dit doel is een stukje belangenbehartiging ondergebracht waaraan elke persoon die stottert zijn bijdrage kan leveren.
Op 1977 werd de stottervereniging Charles van Riper (CVR) opgericht. De CVR was ontstaan uit stotteraars die behandeld waren in het Dijkzigtziekenhuis. Ze werken daar vanaf 1972 op basis van de methode van Charles van Riper, een der groten uit de wereld van stottertherapeuten, Amerikaanse professor in de Spraakpathologie en zelf stotteraar. De stotteraar moet volgens Van Riper eerst leren omgaan met zijn stotteren. Pas daarna wordt er gewerkt aan een gedragsverandering. Technieken bij het leren omgaan met stotteren zijn opzettelijk stotteren, ontspanningsoefeningen, het aanleren van sociale vaardigheden. Rond 1976 was de wachtlijst op het Dijkzigt zover gegroeid dat stotteraars die al therapie hadden ontvangen besloten om iets voor de wachtenden te doen. Elke betrokkene werd uitgenodigd voor een vergadering op 15 januari 1977. Toen heeft men besloten om een eigen vereniging op te richten. Namen uit die tijd zijn Conny Otto, Ary Bollaart, Aad Kaptein, Wim Spek, George van Zandvoort, Leonie Fisher (psychologe ouderbegeleiding). Al snel kwam er op het gebied van voorlichting samenwerking tussen de twee verenigingen. Dit volgde direct uit de statuten van de CVR, die zich ten doel stelde samen te werken of samen te gaan met Demosthenes. Het is ook de CVR die de definitieve stoot heeft gegeven voor het openen van Demosthenes.
De SVS
Vanaf 1978 is de samenwerking op het gebied van voorlichting tussen beide stotterverenigingen een terugkerend thema op bestuurs- en algemene ledenvergaderingen. De SVS (Stichting tot voorlichting over stotteren) wordt op 28 april 1979 opgericht. Het voordeel van de vorm, een stichting, zit hem in het onafhankelijk kunnen geven van informatie zonder daarover verantwoording schuldig te zijn aan een vereniging. De SVS heeft een landelijk bestuur met daaronder twaalf regio’s. De voorzitters van de regionale voorlichtingscommissies vormen samen de adviesraad. Hierbuiten laat de SVS zich informeren door adviseurs (therapeuten). In 1981 publiceert de SVS de eerste versie van de brochure Stottertherapiëen. In 1987 vindt de SIRE-campagne plaats. Dit is een landelijke reclameactie met als doel meer begrip en geduld voor de stotteraar te kweken. Elk jaar vinden er veel voorlichtingsbijeenkomsten plaats, worden er boekjes en films vervaardigd. De SVS is daarna opgegaan in de Nederlandse Federatie Stotteren (NFS) (sinds 2018 het StotterFonds).
Het samengaan
Op de Algemene Ledenvergadering van 14 april 1982 geven de leden van de CVR het groene licht aan de statuten van de nieuwe vereniging. Demosthenes volgt op 15 mei.
Sindsdien zijn er vele activiteiten georganiseerd/acties ondernomen: wandelingen, fietstochten, workshops, verenigingsweekenden, stotterbeurzen, stottercafe’s, jongerendagen, vrijwilligersbarbecues, lezingen, Voor Herhaling Vatbaars, Updates, enz enz. Het verenigingsgevoel lijkt sinds de opkomst van social media wel af te nemen, maar toch houden de positieve reacties ons nog gemotiveerd om door te gaan!
